Vijekovima, Evropa je bila poprište krvavih ratova. U razdoblju od 1870. do 1945., Francuska i Njemačka borile su se jedna protiv druge tri puta. Brojni evropski lideri uvjerili su se kako je jedini način da se očuva mir između njihovih zemalja da ih se ekonomski i politički ujedini.
Tako je 1950. godine, u govoru koji je nadahnuo Jean Monnet, francuski ministar vanjskih poslova Robert Schuman predložio integraciju industrija za ugalj i čelik Zapadne Evrope. Kao rezultat toga, 1951. godine osnovana je Evropska zajednica za ugalj i čelik (EZUČ), sa šest država članica: Belgija, Zapadna Njemačka, Luksemburg, Francuska, Italija i Holandija. nadležnost za donošenje odluka o industriji uglja i čelika u tim zemljama stavljena je u ruke “Visoke uprave“, nezavisnog i nadnacionalnoga tijela.
Od tri zajednice do Evropske unije
Nekoliko godina kasnije, tih šest država odlučilo je ići dalje i integrisati druge sektore svojih privreda. 1957. godine potpisali su Rimske ugovore, stvarajući Evropsku zajednicu za atomsku energiju (EURATOM) te Evropsku ekonomsku zajednicu (EEZ). Države članice Unije odlučile su stvaranjem “zajedničkoga tržišta“ ukloniti međusobne trgovačke prepreke.
U 1967. godini institucije triju Evropskih zajednica su spojene. Od tada, postojala je jedna Komisija i jedan Savjet ministara, kao i Evropski parlament.
Izvorno, zastupnike u Evropskom parlamentu birali su nacionalni parlamenti, međutim 1979. godine održali su se prvi direktni izbori. Od tada, direktni izbori održavaju se svakih pet godina.
Ugovorom iz Maastrichta (1992.) uvedeni su novi oblici saradnje između vlada država članica–na primjer, u području obrane te pravosuđa i unutarnjih poslova. Dodajući ovu međuvladinu saradnju postojećem sistemu “Zajednice”, Ugovor iz Maastrichta stvorio je Evropsku uniju (EU).
Integracija znači zajedničke politike
Ekonomska i politička integracija među državama članicama Evropske unije znači da te zemlje moraju donositi zajedničke odluke o mnogim pitanjima: tako su se razvile zajedničke politike. U ranim danima, pažnja je bila usmjerena na zajedničku trgovačku politiku za ugalj i čelik te na zajedničku poljoprivrednu politiku. Druge politike dodane su s vremenom, i kako se pojavljivala potreba. Neki ključni ciljevi politika s vremenom su se promijenili. Na primjer, cilj poljoprivredne politike više nije proizvoditi što je više moguće hrane što jeftinije, nego podržavati poljoprivredne metode koje proizvode zdravu hranu visoke kvalitete i koje štite životnu sredinu. Potreba za zaštitom životne sredine sada je važna komponenta svih politika EU.
Odnosi Evropske unije s ostatkom svijeta takođe su postali važni. EU pregovara o glavnim trgovačkim sporazumima te o sporazumima za pomoć s drugim zemljama i razvija zajedničku spoljnu i sigurnosnu politiku.
Jedinstveno tržište: uklanjanje prepreka
Bilo je potrebno neko vrijeme da države članice uklone sve prepreke za međusobnu trgovinu i da vrate svoje “zajedničko tržište” u istinsko jedinstveno tržište unutar kojeg se roba, usluge, ljudi i kapital mogu slobodno kretati. Formiranje jedinstvenog tržišta službeno je završeno krajem 1992.godine, iako još uvijek ima posla koji treba obaviti – na primjer, stvoriti istinsko jedinstveno tržište finansijskih usluga.
Tokom 1990. godine, ukinute su provjere pasoša i carinske kontrole na većini unutrašnjih granica EU što je povećalo pokretljivost državljana EU. Tako je od 1987. godine, više od milion mladih Evropljana otišlo studirati u inostranstvo, uz podršku EU.
Jedinstvena valuta: euro u vašem džepu
1992. godine EU je odlučila pokrenuti ekonomsku i monetarnu uniju (EMU), koja uključuje uvođenje jedinstvene evropske valute kojom bi upravljala Evropska centralna banka. Jedinstvena valuta – euro – postala je stvarnost 1. januara 2002., kada je euro zamijenio nacionalne valute u dvanaest od petnaest država članica Europske unije (Belgija, Njemačka, Grčka, Španija, Francuska, Irska, Italija, Luksemburg, Holandija, Austrija, Portugal i Finska).
Rastuća porodica
Evropska unija sve je više rasla zahvaljujući proširenjima. Danska, Irska i Ujedinjeno Kraljevatvo pristupile su 1973., nakon toga Grčka 1981., Španija i Portugal 1986. te Austrija, Finska i Švedska 1995. godine. Evropska unija dočekala je deset novih zemalja 2004.godine: Kipar, Češka Republika, Estonija, Mađarska, Latvija, Litvanija, Malta, Poljska, Slovačka i Slovenija. Bugarska i Rumunija postale su članicama 2007.godine. Posljednje proširenje EU se desilo 2013. godine kada se pridružila Hrvatska. Kako bi se osiguralo da proširena EU može nastaviti efikasno funkcionisati, potreban je moderniji sistem za donošenje odluka.
Lisabonski ugovor je utemeljio taj sistem. Ugovor je stupio na snagu 1. decembra 2009. godine a Evropskoj uniji donosi moderne institucije i optimalne metode rada kojima će se EU efikasnije moći baviti izazovima u današnjem svijetu. U svijetu koji se brzo mijenja, Evropljani od EU očekuju da se pozabavi pitanjima kao što su globalizacija, klimatske i demografske promjene, sigurnost i energija. Lisabonski sporazum će ojačati demokratiju u EU, kao i mogućnost promovisanja interesa njenih građana na svakodnevnoj osnovi.
